ජීවිතයේ හැරවුම් ලක්ෂ බොහෝමයක් හමුවේ පෑනත් අතත් ගුරු ඇසක් බ්ලොගය සඳහා මුනිවත රකින්නට විය. නැවතත් අවධි වූ විගස බ්ලොගය යාවත් කාලීන කරමි.
කලක් තිස්සේ පැන නැගුණු යම් ගැටලුවකට විසදුමක් ලැබුණේ කාලයාගේ ඇවෑමෙනි. විශ්වවිද්‍යාලය තුළ අධ්‍යාපනය ලබන අවධීය වූ කලී මනාව අධ්‍යාපනය හැදෑරීමටත් සමාජ සම්බන්ධතා සහ විශම සමාජ දෘෂ්ටි කෝණයන් අධ්‍යයනයට මෙන්ම නිදහස් චින්තනය ට ඉඩ හසර වෙන් කරවා දෙනු ලබන අවධියකි.
නිදහස් චින්තනයට යොමු ව සිටි ඒ අවධිය තුළ සමාජ සබඳකම් විශාලනය කරන්නටත් නව මාතෘකා
ඔස්සේ විවිධ දේ පිළිබඳව අධ්‍යයනයේ යෙදෙන්නටත් පුරුදු වී සිටියෙමි. එම වකවානුව තුළ
දී ඇති වූ විසදුම් රහිත යැයි හැඟෙන, විසඳුම් සෙවීමට තරමක් සංකීර්ණ ගැටලුවක් මතු
විය.
ඒ වනාහි “මිනිසුන්ගේ මුහුණු තුළ සිනහව කලාතුරකින් දකින්නට ලැබෙන්නේ ඇයි? ” යන්නය.
